از کــــــلام سفلــــه طبعــــــان پنبه در گوشیم ما


گفتـــــــگو را عیب می دانیــــــم و خاموشیم ما


نیست یک دم چون حباب از هستی ما راحتی


در خرابــــــات جهـــان بیهوده می کوشیم ما


عصــــر ها شد با جنون طرح ثبـات انداختیم


واعظا کم گـــو سخن از بس که مدهوشیم ما


در نــوازش ذره را خورشیــــــد بالا می کشد


طالـــــع ما بین که از خاطـــــر فراموشیم ما


دگــــــر از بی طاقتــی محــزون ندارد روزگار


ازکمـــــــال نا رســـــــــایی خانه بر دوشیم ما